Οι σπίλοι στα παιδιά χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες : στους εκ γενετής (γενικά παρόντες κατά τη γέννηση ή τη βρεφική ηλικία) και στους επίκτητους.
Οι συγγενείς μελανοκυτταρικοί σπίλοι (ΣΜΣ) ταξινομούνται με βάση το μέγεθος και τα μορφολογικά χαρακτηριστικά τους. Μπορεί να είναι μικροί , μεγάλοι ή γιγαντιαίοι. Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται τακτική παρακολούθηση δεδομένου ότι 4% αυτών των σπίλων μπορεί να μετατραπεί σε κακοήθες μελάνωμα σε νεαρή ηλικία.
Οι επίκτητοι σπίλοι τείνουν να εμφανίζονται στην παιδική ηλικία και να αυξάνονται σε αριθμό από την εφηβεία. Οι παράγοντες κινδύνου για το μελάνωμα σε παιδιά είναι,
Τα παιδιά που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες πρέπει να παρακολουθούνται τακτικά και να προστατεύονται από την έκθεση στο ήλιο.
Η νευροδερματική μελάνωση χαρακτηρίζεται από πολλούς και ευμεγέθεις δερματικούς σπίλους, κυρίως στο κάτω μέρος του κορμού, την πυελική ζώνη και τα κάτω άκρα συνοδευόμενη με τριχοφυΐα. Σε αυτή την περίπτωση οι μισοί περίπου ασθενείς εμφανίζουν πάχυνση των μηνίγγων λόγω διηθήσεως από μελανοκύτταρα με συμπτώματα επιληψίας, υδροκεφαλίας κα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο πλαστικός χειρουργός παρεμβαίνει μετά τα 3 πρώτα έτη της ζωής και αφού πρώτα έχουν ελεγχθεί οι επιπλοκές και τα συμπτώματα στο κεντρικό νευρικό σύστημα.
Οι ΣΜΣ πρέπει να αφαιρούνται χειρουργικά. Οι μικροί σπίλοι αφαιρούνται με απλή συρραφή σε ένα χειρουργείο. Οι μεγαλύτεροι σπίλοι μπορεί να χρειάζεται να αφαιρεθούν σταδιακά με τη βοήθεια τεχνικών αποκατάστασης.
Η σταδιακή εκτομή αφορά τμηματικές εξαιρέσεις του σπίλου σε ετήσια μεσοδιαστήματα. Με αυτή τη τεχνική στηριζόμαστε στην ιδιότητα του δέρματος να ανακτά την ελαστικότητα του με την πάροδο του χρόνου. Σε αυτή την περίπτωση ο χειρουργός αφαιρεί κάθε φορά το μέγιστο επιτρεπτό τμήμα του σπίλου.
Η διάταση των ιστών είναι μια χρήσιμη τεχνική αποκατάστασης του ελλείμματος μετά από ολοκληρωτική αφαίρεση του σπίλου. Γίνεται σε δύο χειρουργικούς χρόνους.
Η χρήση δερματικών μοσχευμάτων είναι ένας ακόμη τρόπος αποκατάστασης του ελλείμματος από την αφαίρεση ενός σπίλου. Σε αυτή την περίπτωση λαμβάνεται η επιφανειακή στοιβάδα του δέρματος από ένα άλλο σημείο του σώματος και τοποθετείται στο σημείο του ελλείμματος. Σε αυτή την περίπτωση, η αφαίρεση του σπίλου αλλά και η αποκατάσταση του ελλείμματος γίνεται στον ίδιο χειρουργικό χρόνο. Το μειονέκτημα αυτής της μεθόδου είναι ότι το μεταμοσχευμένο δέρμα δεν έχει το ίδιο χρώμα και την ίδια υφή με το γειτονικό δέρμα.
Η αντιμετώπιση των ΣΜΣ με laser είτε με Δερμοαπόξεση έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές, δεδομένου ότι δεν μπορούν να αφαιρέσουν το σύνολο του σπίλου. Πολύ συχνές είναι οι υποτροπές και οι δύσμορφες ουλές.
Οι επιπλοκές στις χειρουργικές επεμβάσεις της Πλαστικής Χειρουργικής δεν είναι συχνές αλλά είναι απαραίτητο να γίνονται γνωστές στο πρώτο ραντεβού.
Αιμάτωμα: Αιμάτωμα ονομάζεται η συσσώρευση αίματος στο τραύμα.
Φλεγμονή: Για την αποφυγή της φλεγμονής χορηγούνται αντιβιοτικά κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.
Κακή επούλωση τραυμάτων – Εμφάνιση χηλοειδών: Σε περίπτωση που η τομή στο χειρουργημένο σημείο είναι περισσότερο εμφανής από το αναμενόμενο, μπορεί 6 μήνες με ένα χρόνο μετά από το χειρουργείο να διορθωθεί με τοπική αναισθησία. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πιθανή η εμφάνιση χηλοειδών όπου χρειάζονται ειδική θεραπεία.
Νέκρωση του δέρματος: Είναι περισσότερο πιθανή σε βαρείς καπνιστές.
Πνευμονική εμβολή και θρόμβωση
Το παρόν κείμενο μπορεί να γεννήσει νέες ερωτήσεις. Είμαστε στη διάθεση σας για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία.